احترام به مهمان و مهماننوازی از خصوصیات عشایر بوده و چه بسا گاهی در این زمینه افراط نیز میکردند. عشایر بیاحترامی به مهمان را به هیچ وجه روی بر نمیتابیدند و در اطعام به او سعی بلیغی از خود نشان میدهند. در اینکه کدامیک از عشایر در این صفت بارزتر هستند اختلاف وجود دارد.
سردار ظفر در خاطرات خود ادعا و توجیهی ـ فارق از صحت و سقم این ادعا ـ خاص دارند. ایشان مینویسد:ایلات قشقائی بنظر من بهترین ایلات ایران هستند از آراستگی و زیبائی و خوبی و نیکوئی اندام و لباس وزین ویراق اسب و برتری بر بختیاری از این حیث دارند ولی مثل بختیای مهماننواز و در خانهی آنها به روی واردین باز نیست،.............. در شجاعت هم شاید کم از بختیاری نباشند بیشتر آنها شکاری و سوار تیراندازند و جهت اینکه بختیاریها در مهماننوازی بر سایر ایلات برتری دارند این است که همسایهی اعراب خوزستانند و اعراب در مهماننوازی سرآمد تمام ایلات دنیا هستند و اهل جانکی گرمسیر چون نزدیکند اعراب از بختیاری مهماننوازتر و نان بدهترند » در هر صورت و به طور طبیعی این مهماننوازی و لزوم رعایت حال او در منزل کدخدا، کلانتر، خان و به خصوص منزل ایلخان و حاجی ایلخانی بسی بیشتر از منازل رعیت مورد توجه قرار میگرفت به خصوص این که اگر مهمان از راه دوری آمده باشد و خاصتر این که زن نیز باشد! ولی با این حال در خاطرات خانم ایزابلا بیشوب، ایران گرد مشهور در بختیاری به نکتهای جالب بر میخوریم. او در خاطراتش در ملاقاتش با حاجیه بیبی زینب همسر حاجی ایلخانی مینویسد:
«حاجیه بیبی زینب همچنین به علت این که ورود من، مقارن با ایام ماه مبارک رمضان بود نتوانست با چای و شیرینی از من پذیرایی کند معذرتخواهی کرد .... »
آری؛ او بدون هیچ گونه شرمندگی و رودربایستی و در کمال احترام به مهمانش فرمان الهی را زیر پا نگذاشت و آیین خود را پاس داشت. بی تردید رگههای توجه و رعایت قوانین الهی در میان طوائف و قبایل بختیاری به وفور یافت میشود که توجه به آن برای علاقمندان میتواند آموزنده باشد.
منبع: سایت بنیاد بین المللی بختیاری
نظرات شما عزیزان: